موسیقی کلاسیک، اساس برای هر نوع موسیقی است. البته که موسیقی کلاسیک ایرانی هم پایه و اساس هر نوع موسیقی مرتبط با موسیقی ایرانی است. اما در اینجا منظور موسیقی کلاسیک غیرایرانی است. به عقیده برخی کارشناسان نمی توان با قاطعیت گفت موسیقی کلاسیک «غربی»، چون جریان کلاسیک از غرب خیلی دور تا روسیه در شرق پیش می آید. همانطور که اتفاقات مهمی در آمریکای شمالی حتی آمریکای جنوبی و آسیای شرقی در این جریان رخ می دهد هرچند آغاز و سرچشمه آن در اروپاست. در حال حاضر در همه دنیا این موسیقی اصطلاحا کلاسیکال جریان دارد. مساله مهم این است که موسیقی دوره های مختلف کلاسیک بستر خوبی برای آموزش است ولی متاسفانه به درستی در ایران به آن پرداخته نمی شود.
آموزش آنلاین پیانو در آموزشگاه فردوس
آموزش پیانو به صورت حضوری
این عدم توجه به موسیقی کلاسیک دلایل مختلفی دارد. یکی از این دلایل این است که به کارهای پایه کمتر توجه می شود و دوم این که ظاهرا دوستان متولی فرهنگ به اولین چیزی که توجه دارند، پرمخاطب بودنِ یک اثر هنری یا یک جشنواره است و کمتر به اصالت آن می پردازند.
در حال حاضر تنها کسانی که دغدغه این موسیقی را دارند هنرجویانی هستند که در این زمینه تحصیل کرده و با عشق و بدون توجه به سرنوشت مالی این جریان و بدون توجه به این که کار از نظر مخاطب چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد، کار می کنند و به هر ترتیبی همراه با کسانی که دوستدار این نوع موسیقی هستند، این مسیر را ادامه می دهند.
بدترین اتفاقی که می تواند برای تحلیل یک موضوع بیفتد این است که ما دست به مقایسه بزنیم. یعنی مثلا موسیقی کلاسیک غربی را با موسیقی سنتی ایرانی یا هر دو این ها را با موسیقی پاپ مقایسه کنیم. این مقایسه به هر ترتیب و از هر جهتی که صورت بگیرد، می تواند گمراه کننده باشد. زمانی ممکن است یکسری جامعه شناس بخواهند اثر اجتماعی یک پدیده به لحاظ تاثیر گذاری روی جامعه را بررسی کنند. چنین بررسی و تحلیلی شاید از دید جامعه شناسی مفید یا لازم باشد اما در این حوزه که ما داریم بحث می کنیم چنین بررسی و مقایسه ای محلی از اعراب ندارد.
موسیقی کلاسیک یک پدیده است و ما باید آن را در جای خودش مورد بررسی قرار دهیم. نکته مهم این که این موسیقی اگر مورد مقایسه با موسیقی پاپ قرار نگیرد کم مخاطب نیست بلکه نسبت به موسیقی پاپ مخاطبش کمتر است. ویژگی این موسیقی این است که هر چقدر مخاطب ظرایف فنی و ساختاری موسیقی را بیشتر بداند بیشتر از آن لذت می برد و هر چقدر بیشتر آن را گوش کند مشتاق تر می شود.
این مساله خیلی مهم است و برنامه هایی مثل «هفته موسیقی کلاسیک تهران» می تواند از این جهت هم مفید باشد که عده بیشتری جذب این نوع موسیقی شوند و به مخاطبان این موسیقی بپیوندند. متاسفانه در کشور ما اجرای خوب این آثار تعدادشان کم است و این مساله باعث می شود چنین جریان هایی بیشتر به سمت جریان های آماتوری موسیقی کلاسیک میل کند. درحالی که ما باید یک جریان حرفه ای موسیقی کلاسیک هم داشته باشیم.
ممکن است حرفه خیلی پردرآمدی نباشد اما باید وجود داشته باشد. مثلا آموزش موسیقی کلاسیک به صورت حرفه ای وجود دارد. آموزشگاه هایی هستند که در آنها یکسری افراد از طریق تدریس موسیقی کلاسیک ارتزاق می کنند. جریان اجرای موسیقی کلاسیک هم باید به چنین جایگاهی برسد. ما می توانیم سالن هایی داشته باشیم که این ها به صورت هفتگی و دائم اجرای موسیقی کلاسیک داشته باشند. به این شکل مخاطب خاص این موسیقی می تواند مطمئن باشد که مثلا یک عصر پنجشنبه خود را می تواند با یک اجرای خوب کلاسیک سر کند.
فردین خلعتبری