کسانی که برای آواز مکاتبی را قائل هستند، مکتب آوازی اصفهان را از سایر مکاتب کامل تر و جامع تر می دانند.
در مورد تاریخچه وجودی آن نیز ، حسین عمومی چنین نقل می کند: «عده ای معتقد اند که مکتب آوازی اصفهان از زمان سید رحیم یا سید حسین طاهرزاده بوجود آمده است حال آنکه پیش از این بزرگواران، استادان دیگری ازجمله رحیم زری باف و رحیم خاکی نیز به این شیوه آواز می خواندند.
روزی از مرحوم تاج اصفهانی سوال شد که سید رحیم، سبکش را از چه کسی فرا گرفته بود و ایشان پاسخ فرمودند: من که به محضر سید رحیم رفتم حدود ۷۰ سال داشت و گفت: شیوه خواندن من شیوه خواندن رحیم خاکی است.»
آموزش آنلاین آواز در آموزشگاه فردوس
آموزش آواز به صورت حضوری
در این سبک شعر جایگاه ویژه ای داشته و به قول معروف خواننده و نوازنده هر دو در خدمت اجرای شعر به بهترین نحو هستند.
رعایت ُمد آواز، توجه به شعر و بیان آن، استفاده مناسب از تحریر و ادوات آن، تلفیق شعر با موسیقی و مناسب خوانی را از ویژگی های عام این مکتب بر می شمرند.
برخی معتقدند که شیوه آواز خوانی را باید از چگونگی تسلط بر ردیف و گوشه ها متمایز ساخت. همچنین بهترین روش شناسایی شیوه آواز خوانی اصفهان را باید در آثار افرادی مانند سید رحیم طاهرزاده جست و جو کرد.
بارزترین تفاوت در این مکتب، استفاده نکردن از کلمات اضافی و جدای از شعر، در آواز است. در این مکتب زیبائی تحریرها بیشتر از مکاتب دیگر بوده که این خود آواز این مکتب را دلنشین تر از سایر مکاتب می کند.
استاد محمدرضا لطفی می گوید: «همیشه مکتب اصفهان در موسیقی ایران مطرح بوده است و اساتید موسیقی آن را به عنوان بهترین مکتب آوازی می شناختند. در این مکتب برخالف تهران با ادوات تحریر به صدا لطافت و ملاحت بیشتری می بخشند و به همین نسبت نیز در نوازندگی هم تغییر ایجاد می شود.»
یکی دیگر از خصوصیات مکتب اصفهان در نوع بیان شعر است که خواننده با قدرت آن را به شنونده تحمیل و انسان را بیدار می کند.
اساتید بارز این مکتب عبارتند از:
درویش پور، تاج اصفهانی، علی اصغر شاهزیدی و عباس کاظمی ساز، حبیب شاطرحاجی، عندلیب اصفهانی، ادیب خوانساری، سید حسین طاهرزاده، عیسی آقاباشی، میرزا حسین خضوعی می باشند.
