آموزشگاه موسیقی فردوس

تعاریف گذشتگان از موسیقی و آموزش موسیقی

پیشینیان موسیقی را چنین تعریف کرده‌اند: معرفت الحان و آنچه التیام الحان بدان بود و بدان کامل شود. ارسطو آموزش موسیقی را یکی از شاخه‌های ریاضی می‌دانسته و فیلسوفان اسلامی نیز این نظر را پذیرفته‌اند، همانند ابن سینا که در بخش ریاضی کتاب شفا از موسیقی نام برده‌است ولی از آنجا که همه ویژگی‌های آموزش موسیقی مانند ریاضی مسلم و غیرقابل تغییر نیست، بلکه ذوق و قریحهٔ سازنده و نوازنده هم در آن دخالت تام دارد، آن را هنر نیز می‌دانند. در هر صورت موسیقی امروز دانش و هنری گسترده‌است که دارای بخش‌های گوناگون و تخصّصی می‌باشد. صدا در صورتی آموزش موسیقی نامیده می‌شود که بتواند پیوند میان اذهان ایجاد کند و مرزی از جنس انتزاع آن را محدود نکند.
ابوعلی سینا: موسیقی علمی است ریاضی که در آن از چگونگی نغمه‌ها از نظر ملایمت و سازگاری، و چگونگی زمان‌های بین نغمه‌ها بحث می‌شود.

بتهوون: آنجا که سخن از گفتن بازمی‌ماند موسیقی آغاز می‌شود.

چرا آموزشگاه فردوس ؟

آموزشگاه موسیقی فردوس بهترین آموزشگاه موسیقی شمال تهران دارای پیشرفته ترین امکانات با کلاس آموزش خوانندگی و نوازندگی در سبک های سنتی ،کلاسیک و پاپ می باشد. این آموزشگاه موسیقی با سابقه درخشان اجرا های بزرگ هنرجویی پذیرای دوستداران و عاشقان ساز و آواز این مرز وبوم است. آموزشگاه موسیقی فردوس با همکاری جمعی از برجسته ترین اساتید دانشگاهی در زمینه های مختلف از جلمه کلاس آموزش خوانندگی، کلاس آموزش گیتار ، کلاس آموزش پیانو ، کلاس آموزش ویولن، کلاس آموزش فلوت، کلاس آموزش سه تار، کلاس آموزش دف ، کلاس کلارینت، کلاس تنبک، کلاس تار، کلاس آموزش دف، کلاس آموزش کمانچه و … به جهت پرورش این استعدادها و معرفی به جامعه هنری تأسیس شده است فارغ التحصیلان این دوره ها ؛ کلاس آموزش گیتار ، کلاس آموزش پیانو و… قادر خواهند بود با فراگیری تکنیک های مربوطه و اجرای قطعات نوازندگی ساز دف ایرانی و خارجی در کنسرتهای داخل و خارج از کشور شرکت نمایند. این هنرجویان توانایی اجرای سولو با ارکستر های کوچک، ارکستر مجلسی و ارکستر بزرگ را بدست خواهند آورد.

چگونه به آموزش موسیقی می‌نگریم؟

آموزش موسیقی هنوز کمابیش جایگاه تثبیت شده‌ای در برنامه درسی مدارس دنیا ندارد. گرچه در بعضی موارد سیستم آموزشی اروپا متفاوت است و کودکان براساس علاقه‌ی شخصی‌شان می‌توانند به یادگیری موسیقی بپردازند. با این حال کماکان در اکثر کشورهای جهان مدرسان و دست‌اندرکاران موسیقی در جستجوی توجیه لزوم گنجاندن آموزش موسیقی در برنامه‌ی ثابت درسی مدارس در کنار ریاضیات، جغرافی و تاریخ هستند. این تلاش تنها برای منافع شغلی موسیقیدانان نیست و دلایل و پشتوانه‌های علمی و آموزشی محکم‌تری دارد. با توجه به پیشرفت تکنولوژی درسال‌های اخیر که منجر به تولید ابزارهایی دقیق‌تر برای مشاهده و بررسی فرآیندهای مغزی و حرکتی انسان شده است و با در نظر گرفتن یافته‌های علم روانشناسی در زمینه‌ی چگونگی شناخت، ادراک و یادگیری انسان، نقش فعال و غیرقابل اغماض موسیقی در یادگیری و پرورش ذهن بیش از پیش آشکار گشته است.

یادگیری و اجرای موسیقی یک فرآیند تک بعدی نیست

یادگیری و اجرای موسیقی یک فرآیند تک بعدی نیست که بتوان آن را تنها درحوزه‌ی شنوایی مطالعه کرد. مواجهه با موسیقی چه در هنگام شنیدن، چه در هنگام یادگیری و اجرای آن فرآیندی چندبعدی است که مناطق مختلف حسی، حرکتی و حتی بینایی را درگیر می‌کند. به‌ویژه در هنگام یادگیری و اجرای موسیقی اندام‌های حرکتی و قوه‌ی بینایی و مراکز کنترلی و ارزشیابی مغز ما علاوه بر اندام و مناطق شنوایی درگیر هستند.

در ایران در یک دهه‌ی اخیر یادگیری موسیقی نقش پررنگی درمیان طبقه‌ی متوسط و مرفه جامعه یافته است که امری‌ست بسیار قابل توجه و تحسین. مادران و پدران آموزش موسیقی را به‌عنوان یک فعالیت آموزشی فوق برنامه در زندگی کودکانشان می‌گنجانند، برای یادگیری موسیقی در آموزشگاه موسیقی ثبت نام می‌کنند، سازهای مختلف خریداری می‌کنند و در قبال آن انتظارات مشخصی از کودکانشان و مدرسان موسیقی دارند.

گرچه استقبال از یادگیری و آموزش موسیقی پدیده‌ایست در خور ستایش اما انتظارات و دورنمای والدین از آموزش فرزندانشان گاهی از توانایی‌های فرزندان و پتانسیل‌های جلسات آموزشی فراتر می رود. گاهی مشاهده می‌شود که والدین انتظار دارند که کلاس‌ های موسیقی از فرزندانشان ‘یک موسیقیدان’ حرفه‌ای بسازند و فرزندانشان توانایی اجراهای حرفه‌ای را داشته باشند.

برای روشن‌تر شدن این مشکل می‌توان از موارد مشابه آموزشی مثال زد؛ فرزندان در مدرسه به یادگیری ریاضیات، ادبیات، جغرافیا و فیزیک می‌پردازند. آیا والدین از فرزندانشان انتظار دارند که در ازای گذراندن سال‌های متمادی دروس ریاضی، ریاضیدان شوند؟ یا نویسنده‌ی حرفه‌ای و یا مورخ؟ گرچه یادگیری هرکدام ازین زمینه‌ها برای زندگی بزرگسالی فرزندان ضروری و حیاتی است، اما برای مثال نمی‌توان از همه‌ی دانش آموزان انتظار ‘ریاضیدان’ شدن داشت. یادگیری ریاضیات، تاریخ، ادبیات، فیزیک و بقیه ی دروس به منظور فراگیری یک دانش عمومی و کلی و بالا بردن مهارت‌های ذهنی و زندگی فرزندان صورت می‌گیرد و در نهایت نتایج و مشاغل و تخصص‌های فرزندان حتی با توجه به استعدادهایشان در زمینه‌های خاص بسیار متنوع ومتفاوت خواهد بود. برای مثال هر کودکی باهوش ریاضی بالا ، لزوماً ریاضیدان‌شدن را انتخاب نخواهد کرد.

برای موسیقیدان حرفه‌ای شدن

موسیقی نیز چنین است؛ هدف از آموزش و یادگیری موسیقی ‘موسیقیدان حرفه‌ای شدن’ نیست و درواقع نمی‌تواند باشد. موسیقی می‌تواند به عنوان یک ماده‌ی آموزشی مهارتی، ذهنی و فرهنگی و از همه مهم‌تر پرورشی درنظر گرفته شود. جدا از تفاوت‌های فردی کودکان و نوجوانان در یادگیری و اجرای موسیقی و بدون در نظر گرفتن استعدادها و توانمندی‌های خاص و عمومی آن‌ها نمی‌توان از همگان انتظار ‘اجرای بی‌نقص و حرفه‌ای’ موسیقی را داشت و البته که ‘اجرا’ تنها هدف و غایی‌ترین دست‌آورد آموزش موسیقی نیست. محدود کردن موسیقی به اجرا در حقیقت دست‌کم گرفتن موسیقی به عنوان یک پدیده‌ی تکاملی، تاریخی و باستانی انسانی است. 
گرچه کیفیت سیستم آموزش موسیقی بسیار مهم است، اما ارزیابی این کیفیت الزاماً از طریق ‘اجراهای موسیقی’ آن‌گونه که امروزه در ایران رواج یافته است امکان پذیر و معقول نیست. برای ارزیابی کیفیت یادگیری موسیقی می‌توان به ارزیابی‌های دیگری نیز پرداخت. برای مثال میزان رشد و پیشرفت توانایی‌های ذهنی، حرکتی و مهارتی فرزندان یکی از روش‌های ارزیابی است. در یادگیری نواختن موسیقی مغز حرکات و فرآیندهای ذهنی هم‌زمان باهم را می‌آموزد، فرآیندهایی که شاید تنها در بعضی ورزش‌ها قابل یادگیری باشند. در یادگیری موسیقی کودکان تمرکز شنوایی و بینایی هم‌زمان را می‌آموزند و درعین حال می‌آموزند که چگونه خود را با اصواتی که در گروه نوازی می‌شنوند ‘هماهنگ و هم‌زمان’ کنند.

توانایی نواختن یک ساز

درآخر و شاید مهم‌ترین بعد آموزش موسیقی به عنوان یک پدیده انسانی و فرهنگی، انتقال فرهنگ و تشریک مساعی است. کودکان در فرآیند یادگیری دسته جمعی موسیقی تشریک مساعی، همذات پنداری و همراهی با هم‌نوعان را می‌آموزند. یاد می‌گیرند که احساساتشان را ‘بیان’ کنند و احساسات دیگران را با همذات پنداری درک کنند. آموزش موسیقی می تواند در رشد خلاقیت و تجسم تصویری و روایی کودکان موثر واقع شود.

شاید بهتر باشد کمی در انتظارات و دیدمان نسبت به آموزش، یادگیری واجرای موسیقی تجدیدنظر کنیم و دریابیم که دانستن موسیقی امری فراتر از صرفاً ‘توانایی نواختن یک ساز’ است. آموزش موسیقی ابزاری مؤثر در پرورش ادراک و شناخت انسانی است و موسیقی می‌تواند نقشی مهم درروند تکامل انسان داشته باشد.