ساز ویولن از جمله سازهایی است که در گذر زمان تغییرات کمی داشته است.به طوری که از سیصد سال پیش تا کنون تغییری نکرده است. از معدود تغییراتی که در بدنه ساز ویولن رخ داد میتوان به قرن نوزده اشاره کرد. در آن دوره دسته ویولن کمی بلندتر شد و زاویه آن نسبت به بدنه ویولن اندکی تغییر کرد. بلندتر شددن دسته به خاطر تکامل در نواختن آن موردد نیاز بود. یعنی همزمان با پیچیده تر شدن قطعات ساخته شده برای ویولن و سخت تر شدن تکنیک های نواختن نیاز به دسته بلندتر برای این ساز بود. همچنین از دیگر دلایل تغییر در شکل بدنه ویولن میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
این تغییرات به هماهنگ شدن صدای حاصل از ویولن با سازهای دیگر مانند پیانو و فلوت کمک میکرد.زیرا برای این موضوع باید صدای آن کمی زیرتر میشد. و این امر بدون افزایش فشار بر سیم های آن امکان پذیر نبودد لذا باید دسته ویولن کمی بلندتر میشد. همچنین چون استفاده از این ساز رواج بیشتری یافته بود لذا آثار سخت تری برای نواختن با آن ارایه میشد. که وجود صدایی زیرتر و قوی تر را برای این ساز ضروری میکرد. بعدا برای استاندارد کردن اندازه دسته به آن مقداری اضافه کردند. که میتوان در سازهای قدیمی این دسته ویولن اضافه شده را مشاهده کرد. میتوان گفت که تکامل آرشه به به هزار و پانصد سال پیش برمیگردد. این آرشه ها هنوز هم در آسیا استفاده میشوند.
آموزش ویولن در آموزشگاه فردوس
آموزش آنلاین ویولن در آموزشگاه فردوس
بهترین سازندگان ساز ویولن، آرشه های اولیه را از چوب بامبو میساختند. بعد از گذشت زمان آرشه های شکل های متنوع تری پیدا کردند. این آرشه ها برای انواع ساز ویولن با توجه به اندازه بدنه ویولن و نحوه نواختن آن اشکال متنوعی دارد. اگر ساز در سمت چپ بدن قرار بگیرد باید با آرشه بلند نواخته شود و هنگامی که در مقابل آرشه کوتاه مد نظر است. در آسیا سازهای زهی را در بغل گرفته و در حالت نشسته مینوازند. به طوری که دسته ساز در بالا و بدنه آن در پایین قرار دارد. چنین به نظر می رسد که این حالت به طرز معمول نشستن، در آسیا بستگی داشته است. شیوه های مختلف نگه داشتن ساز به اندازه آن بستگی داشت. اما به طور کلی، ویولن پیوسته با اتکا به بدن نواخته می شود. معمولا، اجرای صدای سوپرانوی آرایش یافته به عهده این ساز بود و شکل جدید آرشه متشکل از چوب آرشه، قسمت انتهایی قورباغه ای شکل و موهای آرشه است که در قرن هفتم به وجود آمده است. اولین نمونه مشخص شده آن، حدود قرن شانزدهم در اروپا ساخته شد که با روی نگارش قطعات مختص به سازهای زهی هم زمان بود و برای رگلاژ ویولن کار راحت تری بود. اما نمونه اصلی، آرشه گامبه بود که همیشه از آن استفاده می شد. تغییرات آرشه به برخی از هنرمندان از قبیل کرلی، تارتینی، کرامر، ویوتی و غیره هم نسبت داده شده است. هم زمان با شکوفایی بدنه ویولن ، ساختن آرشه هم در همان کارگاه ها مورد توجه قرار گرفت. چوب های مخصوص آرشه امروزی از برزیل آورده می شوند. برای آرشه های ساده چوب برزیلی و برای آرشه های گران قیمت چوب فرنامبورک به کار می رود.